سید امین بهراد
صبح روز یک‌شنبه 28 جدی دو قاضی زن در شهرکابل در پی تیر اندازی افراد مسلح ناشناس کشته شدند. ریاست جمهوری و معاونت دوم ریاست جمهوری با نشر اعلامیه‌های مسئولیت ترور دو قاضی زن را به عهده طالبان گذاشته اند.
این درحالیست که در ماه‌های اخیر ترورهای هدفمند افزایش نگران کننده داشته و اکثریت قربانیان این ترورها، فعالان حقوق بشر، خبرنگاران، فعالان حقوق زن و کارمندان بخش ملکی دولتی بوده اند.
شواهد امنیتی نیز تائید می‌کند که طالبان با یک برنامه جدی بر ترورهای هدفمند برای آشفته‌سازی روان عمومی جامعه دست به کار شده است.
اینک ده روز از آغاز دور دوم گفتگوهای صلح در دوحه می‌گذرد، اما تا کنون در مورد پیشرفت گفتگوها یا دست‌کم اغاز میز گفتگوها چیزی از سوی منابع گفته نشده است. دیده می‌شود که طالبان به طور واضح در پی وقت‌کشی و تعلل در روند گفتگوهای صلح است.
از جانب دیگر متوسل شدن گروه طالبان به ترورهای غیر نظامیان اعم از فعالان مدنی، سیاسی، حقوق بشری و رسانه‌ای نشان می‌دهد که این گروه به صلح باور ندارد و تظاهر به گفتگو در دوحه در واقع نوعی وقت‌کشی است که برای مدتی معین بار ملامت بین‌المللی را از دوش خود کاهش دهد.
عده‌ای به این باور اند که هدف از تن ندادن طالبان به واقعیت عینی جامعه و نه گفتن به فریاد تکراری ملت برای رسیدن به صلح جامع و پایدار، این است که طالبان انتظار خروج نیروهای خارجی را می‌کشند. حکومت پاکستان به طالبان مژده احیای نظام اسلامی مورد قبول آن گروه را برای بعد از خروج نیروهای خارجی داده و کله‌های رهبری این گروه از این مژده باد کرده اند.
با این همه، واقعیت عینی جامعه امروز افغانستان چیزی دیگری است و اصلا طالبان را با ماهیت و اندیشه موجود شان بر نمی‌تابد. جمعیت زنان کشور را آمارهای احتمال بیش از 50 درصد توصیف می‌کند. حالا اگر جمعیت کشور بر اساس آمار احتمالی سال 1393 اداره احصائیه و معلومات کشور 32 میلیون محاسبه کنیم، جمعیت زنان کشور چیزی بیشتر از 17 میلیون می‌شود.
به صراحت می‌توان ادعا کرد که در این 17 میلیون آدم، دست‌کم یک میلیون زن باسواد که از حقوق خود آگاهی داشته باشد وجود دارد.
با این وصف، طالبانی که به ظاهر ادعای رهبری سیاسی و تشکیل دولت دارد حالا به هر نام و نشانی، نادیده گرفتن 17 میلیون جمعیت و دشمنی با بیش از یک میلیون انسان آگاه حماقت این گروه را نمی‌رساند؟
اگر این گروه به خواب و خیال دو و نیم دهه پیش است، بازهم دچار اشتباه محض است که باید بخود بیاید و شرایط امروز را با دیروز تفکیک کند.
هیچ قدرت عاقل و هیچ رهبری سیاسی و حتا نظامی که از یک جو عقل سلیم برخوردار باشد، درگیری با اکثریت قریب به اتفاق( فعالان رسانه ای، حقوق بشر، حقوق زنان و...) ملت را به نفع خود نمی‌داند.
از این‌جا معلوم است که این گروه بنایی برای رفتن به سمت آتش‌بس و صلح ندارد.
تنها ماموریت این گروه این است که کشت و خون به پا کند، روند توسعه کشور را بطی بسازد، تا اگر پاکستان به عمق استراتژی خود در افغانستان نایل آید.
آنچه برای حکومت و ملت افغانستان می‌ماند این است که میدان‌های نبرد با این گروه گرم نگهداشته شوند، به شیوه که در بیست سال گذشته آمدیم، این راه را باز برویم، سرکوب طالبان را به عنوان یک برنامه اساسی در سطح مردم و نیروهای امنیتی کشور همچنان در دستور کار داشته باشیم، روزی طالبان منقرض خواهند شد، پاکستان از این همه هزینه مالی و حیثیتی خسته خواهد شد و ما به صلح خواهیم رسید.