وزارت امورداخله می‌گوید که مخالفان مسلح دولت، در دو هفته‌ی گذشته ۶۵۰  بار حمله نموده و بیش‌تر مردم ملکی را هدف قرار داده‌اند. این وضعیت، نشان می‌دهد که کم از کم هفته‌ی سه تا چهارصد تن، قربانی این خشونت‌ها می‌شوند و بیش‌ترین رقم قربانیان را زنان و کودکان تشکیل می‌دهند.
دور نمی‌رویم، روز شنبه مخالفان مسلح دولت، در نزدیکی دروازه‌ی ولسوالی غنی‌خیل ولایت ننگرهار، با انفجار موتربم، جان۱۴فرد ملکی را گرفته و ۴۱ تن دیگر را زخمی نمودند.
در این انفجار، بیش‌ترین قربانیان، شاگردان مکاتب‌اند که پس از ایام قرنطین، شماری از آنان با شادمانی روانه‌ی مکتب و شماری هم از مکتب به‌سوی خانه‌های شان روان بودند.
این قربانی‌ها، از همان نسلی‌اند که کلمه‌ی صلح، ورد زبان شان است و همیشه از جنگ و جنگ‌افروزان، اظهار نفرت می‌کنند. ثبوت این مدعا، نشر عکسی از این رویداد خونین در صفحات اجتماعی است؛ عکس کتابی که با خون سرخ شده و شاگردی که کتاب مربوط اوست، در آن نوشته است: «عجیبه خلک دي، سړی ورته حیران پاتې شي».
دیدن این عکس، لرزه بر اندام بیننده می‌افگند و در فکر آن شاگرد و ضجه و فریادش می‌افتد که پس از این انفجار، فقط کتابچه‌‌ی آلوده به‌خون از او باقی مانده‌است.
تا کنون مسوولیت این انفجار را کسی به عهده نگرفته و طالبان از آن اظهار بی‌خبری کرده‌اند. با تجربه از گذشته و نوعیت این حمله، اظهار بی‌خبری، مسوولیت فرد و گروهی را توجیه نمی‌تواند. آیا ممکن است به قناعت مادر و پدری پرداخت که فرزند از جان شیرین‌تر شان را در این انفجار، از دست داده‌اند؟
مردم می‌پرسند، پس در این حملات، کی‌ها دست دارند؟ و چه‌گونه باید جلو آنان گرفته شود؟
مردم، آتش‌بس میان دولت و طالبان را برای بیرون‌رفت از این وضعیت، امر خیلی مهم و اساسی دانسته و می‌خواهند که هرچه‌زودتر صورت بگیرد. تا کسی با استفاده از وضعیت کنونی، دست به حمله‌هایی نزند که جان مردم زجر‌دیده و بی‌دفاع، به خصوص کودکان و زنان را بگیرد.
مردم افغانستان در کنار خشونت‌ها از جانب مخالفان مسلح دولت، با مشکل بزرگ دیگری نیز در قسمت امنیت و سلامت روانی روبه‌رواند. مدتی می‌شود که گروه‌های مافیایی، رهزنان و اوباشان در سطح شهرها برای به‌دس‌تآوردن پول و دارایی، جان مردم را می‌گیرند.
همین دیروز، شماری از دزدان در سرای شمالی کابل‌‌ ، صرافی را به قتل رساندند و ۴۰۰ هزار دالرش را با خود بردند.
بلندرفتن سطح جرایم در کابل و هم در ولایات، روان مردم را مغشوش ساخته و همه می‌پرسند که چرا حکومت با قاطعیت، در برابر این گروه‌ها، عمل نمی‌کند؟
مردم، نگران‌اند که برخورد نیروهای پولیس، در برابر دزدان و اختطاف‌چیان، ضعیف است. به باور آن‌ها، اگر وضعیت همین‌گونه، ادامه پیدا کند، دیگر هیچ امیدی به زنده‌گی و مصئونیت روانی، باقی نمی‌ماند‌ .