مردم افغانستان خواستار صلح اند. این موضوع تقاضای همیشه‌گی و مهم‌ترین اولویت ما برای چهار دهه بوده است و برای اکثر ما یک عمر کامل. دولت و مردم افغانستان در ماه جون سال 2018 برای نخسیتن‌بار پس از سال 2001 یک قدم مخاطره‌آمیز را در راه صلح برداشت که آن اعلام‌ آتش‌بس بود. آتش‌بس سه‌روزه آن زمان به ما فرصت داد که نه تنها خواهان صلح باشیم، بل‌که در صلح زنده‌گی کنیم. در طول دو سال گذشته، با تحمل خطرات بالقوه، پی‌گیر صلح بودیم، زیرا ما استطاعت پرداخت هزینۀ شکست را نداریم.
هفته گذشته تصمیمی اتخاذ کردیم که بر اساس آن، خطر دیگری را برای صلح متقبل شدیم. پس از آزادی 4600 زندانی طالبان به‌منظور تسهیل شرایط ویژۀ توافق‌نامۀ 29 ماه فبروری امریکا و طالبان، ما با یک تصمیم دشوار – آزادی 400 زندانی باقی‌ماندۀ طالبان – روبه‌رو شدیم، زیرا این افراد به جرایم جدی، از جمله کشتار شهروندان افغانستان و شهروندان جامعۀ جهانی محکوم شده بودند. به ما اطمینان داده شد که آزادی این افراد آخرین درخواست طالبان پیش از روبه‌رو شدن با ما در میز مذاکره است.
این خطری نبود که من می‌توانستم به تنهایی، چه از نظر قانون اساسی و چه به لحاظ اخلاقی  و بدون مشوره با مردم افغانستان از عهده‌اش به در آیم. در اوایل این هفته، 3400 مرد و زن از تمام ولایات و اقشار جامعه افغانستان با حضور رهبری سیاسی کشور برای بحث و تبادل نظر در مجلس مشورتی زیر نام «لویه‌جرگه» گرد هم آمدند. آنان به آزادی این چهارصد زندانی طالبان رای مثبت دادند و روز بعد من فرمان آزادی آنان را امضا کردم. این تازه‌ترین و بزرگ‌ترین خطری بود که مردم افغانستان برای صلح آن را به جان خریدند.
ما در سال 2018 می‌دانستیم که صلح هزینه می‌برد، اما این‌که این هزینه‌ها چه خواهد بود، آگاهی نداشتیم. حالا آگاهی یافتیم و هزینۀ سنگینی هم پرداخته‌ایم. هزینۀ آزادی این 5 هزار زندانی در کنار مسائل دیگر، به معنای رد عدالت و رد التیام درد خانواده‌هایی بود که این زندانیان عزیزان‌شان را به قتل رسانده بودند.
از ماه مارچ به بعد و با تشدید خشونت از سوی طالبان، ما باز هم برای صلح هزینه داده‌ایم. در پنج ماه گذشته، در حالی که نیروهای امنیتی افغانستان در حالت تدافعی قرار داشتند، بر اساس آمار ما، طالبان و گروه‌های تروریستی مرتبط (تا کنون طالبان به‌گونۀ علنی ارتباط‌شان را انکار نکرده‌اند)، 12 هزار و 279 نظامی و غیرنظامی را کشته و زخمی کرده‌اند. ما هزینۀ صلح را با زنده‌گی‌مان پرداخته‌ایم، هزینۀ صلح با زنده‌گی هزاران افغان، به شمول نوزادان و با ارزش‌ترین و بی‌گناه‌ترین افراد پرداخته شده است. ما هزینه‌ها را پرداخته‌ایم و حالا زمان برقراری صلح پایدار فرا رسیده است.
علی‌رغم خشونت‌ها، حالا افغان‌ها با یک نیروی جدید برای صلح، روابط مستحکم‌تر میان حکومت و شهروندان، احساس هماهنگی بهتر با شرکای بین‌المللی و اجماع میان رهبران سیاسی‌شان به میز گفت‌‎وگو حاضر می‌شوند. برای مردم افغانستان پیش‌رفت در روند صلح تنها با اطمینان دادن کافی نیست. اکنون زمان آن فرا رسیده است که به‌منظور رسیدن به یک راه حل سیاسی و اعلام آتش‌بس، طالبان با صداقت تمام با نماینده‌گان جمهوری اسلامی افغانستان به گفت‌وگو بپردازند. ما طالبان را بخشی از واقعیت کشور خود می‌دانیم و به‌گونۀ کامل متعهدیم، به یک توافق سیاسی‌ دست یازیم که این واقعیت را در خود جای دهد. طالبان نیز باید به نوبۀ خودشان، تغییرات واقعی امروزۀ افغانستان را به رسمیت بشناسند. طالبان برای حفظ و گسترش دست‌آوردهای 19 سالۀ مردم افغانستان، همکاری کنند، زیرا این دست‌آوردها به نفع همه است از جمله هزاران جنگ‌جوی طالبان، پناهنده‌گان و بازگشت‌کنندگان که نیاز است به گونۀ فوری در جامعه ادغام شوند.
جامعه جهانی به عنوان تسهیل‌کننده‌گان و میانجی‌گران در گفت‌وگوها، نقش مهمی به عهده دارند. آنان باید از ارزش‌ها و اصل‌هایی که همۀ ما با هم در طول 20 سال گذشته روی آن‌ها سرمایه‌گذاری کرده‌ایم، محکم‌تر از همیشه پشتی‌بانی کنند. نیروهای دفاعی و امنیتی ملی ما نه تنها برای حفظ و حراست از کشورمان قربانی داده‌اند، بل‌که پی‌گیر استراتژی مبارزه علیه تروریسم نیز بوده‌اند که اهداف مشترک ما با ایالات متحده امریکا و جامعه جهانی است. از زمانی که نیروهای ما (افغانستان) مسئولیت انجام عملیات جنگی را از ماه جنوری سال 2015 از نیروهای خارجی گرفتند، حکومت افغانستان برای کاهش قابل‌ملاحظۀ بار مالی مالیات‌دهنده‌گان ایالات متحده، اقدامات لازم را انجام داده است. ما از ایالات متحده و دیگر شرکای بین‌المللی‌مان برای حمایت دوام‌دام از نیروهای امنیتی‌مان سپاس‌گزاریم؛ حمایت‌هایی که در روند پیش‌رفت پروسه صلح بسیار مهم خواهد بود.
ما با ایالات متحده و شرکای بین‌المللی‌مان برای نتیجۀ گفت‌وگوهای صلح با طالبان دیدگاه و چشم‌انداز مشترک داریم: یک افغانستان مستقل، متحد و دموکراتیک که بتواند دست‌آوردهای دو دهۀ گذشته را حفظ و گسترش دهد. همۀ ما باید دست به دست هم دهیم تا به این چشم‌انداز یا دیدگاه دست یازیم. دست‌یازیدن به چنین چشم‌اندازی، نیازمند قدرت غیر از جنگ است. این امر مستلزم داشتن صبر، سازش و پرداخت هزینه‌های بیش‌تر در مسیر صلح است. با این حال، اگر دست‌یابی به صلح پایدار با شکست مواجه شود، هزینۀ آن چنان کمرشکن خواهد بود که نه مردم افغانستان و نه هم شرکاری بین‌المللی ما توانایی پرداخت آن را ندارند.