آفتاب از شرقی‌ترین نقطه کابل سر برآورده بود، عده‌ای هنوز به دلیل اول هفته بودن، با چشمان نیمه باز در صف نانوایی ایستاده بودند و چُرت می‌زدند که غوغای پیرزنی خواب از چشمان همه گرفت.
پیرزن چهره و لحنی حق به جانب گرفت و رو به نانوا کرد و گفت: "از برای خدا، حاجی صاحب، ایی چی روز است؟ همی‌ نان است؟ ایی ره به نواسه دو ساله خود بتم هم سیر نمی‌کنه. چرا ایقه نان‌ها را خرد کدین؟"
اما نانوا با خودنسردی تمام و بدون توجه به اعتراض پیرزن گفت: "دالر بالا رفته، مجبوریم نان ره خرد کنیم." همه نانوایی‌ها همین کار را کرده‌اند.
پیرزن همچنان اعتراض می‌کرد و این کار نانوایی را "دزدی" می ‎دانست. او می‌گفت: کاشکی کارگر می‌داشتم، کاشکی بار چهار صغیر دیگر هم بر گردن ما نمی‌بود. از ناله و صحبت‌های پیرزن فهمیده می‌شد که یک فرزند بیشتر نداشته که او هم در حمله‌ای انتحاری کشته شده و چهار فرزندش یتیم مانده است. اکنون شوهر 70 ساله‌اش نان آور یک خانواده‌ 7 نفره است.
پیرزن می‌گفت که یک پیرمرد 70 ساله باید شکم 7 نفر را پر کند، غیر از نان خشک دیگر هیچ چیز ممکن نیست؛ حالی که نان هم گران شده، باید همه ما بمیریم.
طی یک ماه اخیر، دالر در برابر پول افغانی، سیر صعودی چشمگیری داشته است و این افزایش، باعث بالا رفتن قیمت اجناس و کاهش قدرت خرید مردم در سراسر کشور شده است. اواخر هفته گذشته، ارزش یک دالر آمریکایی نزدیک به 78 افغانی رسید که طی 15 سال گذشته بی‌سابقه بوده است. بانک مرکزی برای کنترل این وضعیت تصمیم دارد 32 میلیون دالر به بازار تزریق کند.
افغانستان به دلیل صنعتی نبودن، بیش از 90 فیصد کالاهای مورد نیاز خود را از کشورهای خارجی وارد می‌کند که همه این کالاها با دالر خریداری می‌شود که در این بین، قشر بی‌بضاعت بیشترین ضربه را از تورم متحمل می‌شود.
بر اساس آمارهای وزارت تجارت و صنایع، در سال 2017 میلادی، بیش از شش ملیارد دالر کالا به کشور وارد شده است که تنها 720 میلیون دالر کالا صادر شده است.
علی رضایی، استاد اقتصاد می‌گوید که در شماری از کشورها، در چنین مواقعی "ارز مبادله‌ای" برای کالاهای اساسی قرار می‌دهند اما در افغانستان به دلیل فساد گسترده، امکان این کار نیست.
آقای رضایی افزود که تنها راه برای کاهش تورم، کم کردن یا نگرفتن گمرک از کالاهای اساسی مانند آرد، گندم و برنج است و دولت باید به این موضوع توجه کند.
افغانستان بیشتر با پاکستان، ایران، هند و کشورهای آسیایی میانه داد و ستد تجاری دارد که بیشترین واردات شامل مواد خوراکی، نفتی و ساختمانی می‌شود.
علی رضایی همچنین تصریح کرد، دولت باید نیازهای اصلی مردم را شناسایی کند و گمرک را حذف کند؛ اما برعکس آن بر کالاهای تجملاتی، گمرک بیشتری وضع کند.
لازم به ذکر است که با افزایش نرخ ارز در کشور، قیمت کالا و مواد خوراکی نیز گران شده است.
رضا حیدری، می‌گوید که هفته گذشته، یک بوجی آرد، 1140 افغانی بود، اما در این هفته به 1400 افغانی رسیده است؛ برنج نیز از 900 افغانی به 1350 افغانی رسیده است.
او نیز کارگری می‌کند و ماهانه کمتر از 10 هزار افغانی معاش دارد. او به روزنامه افغانستان‌ما گفت که این گرانی و این معاش دیگر کفاف زندگی را نمی‌کند.
محمد ابراهیم دیگر شهروند کابلی نیز با سرنوشتی مشابه مواجه است و روایت او از زندگی‌اش با رضا و آن پیرزن یکی است. محمد ابراهیم می‌گوید که با این شرایط، دیگر راهی برای زندگی در کشور باقی نمانده است.
بر اساس گزارش‌ها، طی دو سال گذشته نزدیک به 70 هزار تن به دلیل نبود فرصت‌های شغلی، کشور را ترک کرده‌اند و به کشورهای اروپایی درخواست پناهندگی داده‌اند.
در این میان، اما شماری زیاد از شهروندان کشور به دلیل نداشتن هزینه‌ی کافی، به صفوف گروه‌های پیکار جو در کشورهای خاورمیانه پیوسته اند.
تاکنون آماری دقیقی از تعداد افغان‌هایی که به گروه‌های پیکارجو در کشورهای خاورمیانه پیوسته‌اند وجود ندارد، اما گزارش‌های منتشر شده می‌رساند که هزارها افغان که با گروه تروریستی داعش و نیروهای ضد داعش همکاری می‌کردند، کشته شده‌اند.
بر اساس داده‌های مرکز احصاییه، نرخ بیکاری در کشور، از 35 درصد در سال 2015 به 40 درصد در سال 2016 افزایش یافته است. بیش‌ترین میزان بیکاری مربوط به شهرهای کابل، هرات، ننگرهار، قندهار و مزار شریف است. جوانان نیز بیش ترین قشر بیکار را در این کشور تشکیل می‌دهند.
همچنین بر اساس این گزارش 20 میلیون نفر از جمعیت 35 میلیونی کشور با روزی حدود 1.5 دالر مجبور به گذراندن زندگی‌شان هستند.