صدها دانشجو در دانشگاه کابل در پی خودکشی زهرا خاوری دانشجوی سال آخر دانشکده وترنری، تظاهرات کردند و خواستار بررسی پرونده خودکشی او شدند.
این دانشجویان، صبح روز سه‌شنبه، 30 عقرب، در مقابل ریاست دانشگاه کابل تجمع کردند. آنها ادعا کردند که"استبداد و خودکامگی" استادان دانشگاه، زهرا خاوری را مجبور به خودکشی کرده است.
زهرا، یکی از هم‌صنفی‌های زهرا خاوری گفت که ما امروز برای این تظاهرات کرده‌ایم که مشخص شود چرا هم‌صنفی ما اقدام به چنین کاری کرده است.
او اضافه کرد، زهرا دختر خوب و پرتلاشی بود اما فشارهای دانشکده او را مجبور به چنین کاری کرده است. او گفت: "زهرا خودکشی نکرده است بلکه توسط فشارهای روحی و روانی کشته شده است."
دانشجویان معترض نیز ‌گفتند که ما خواستار این نیستیم که چگونگی مرگ زهرا مشخص شود بلکه می‌خواهیم مشخص شود که چرا چنین مشکلی به وجود آمده است. آنان همچنین خواستار حضور سرپرست وزارت تحصیلات عالی در تجمع اعتراضی بودند.
عبداللطیف روشان، سرپرست وزارت تحصیلات وقتی که به جمع معترضان پیوست، آنان با خواندن قطعنامه‌ای خواستار پیگیری جدی موضوع از طریق یک کمیته‌ی مختلط -خانواده، استادان دانشگاه، دانشجویان و رهبری وزارت تحصیلات- شدند.
معترضان همچنین در قطعنامه خود از وزارت تحصیلات عالی خواستند که وظیفه‌ی گل محمد طنین، استاد راهنمای زهرا خاوری را به حالت تعلیق در آورد. آنان خواستار برکناری مدیر لیلیه دخترانه و بازبینی نحوه‌ی نوشتن منوگراف شدند.
عبداللطیف روشان نیز، بعد از خواندن قطعنامه، با امضای آن شرایط دانشجویان را قبول کرد و وعده داد که به صورت جدی این موضوع را بررسی می‌کند. آقای روشان همچنین گفت که برای غم‌شریکی با اعضای خانواده‌ی متوفی به دایکندی نیز سفر می‌کند.
گفتنی است که پیش از این نیز دو مورد دیگر از دانشجویان دانشکده وترنری قصد خودکشی داشتند که توسط دوستانش منصرف شده‌اند. به گفته‌ی دانشجویان این دانشکده، دو سال پیش یک دانشجو به دلیل رفتار استادان، قصد انداختن خود از منزل سوم را داشته که توسط دوستانش منصرف می‌شود.
پایان‌نامه‌ای که پایان زندگی شد
زهرا خاوری، دانشجوی سال پنجم دانشکده‌ی وترنری دانشگاه کابل، بعد از اینکه برای بار دوم منوگرافش توسط استاد راهنما رد می‌شود، اقدام به خودکشی می‌کند.
این دانشجوی سال پنجم وترنری، زمستان سال گذشته، طبق قانون دانشکده در ولایت دایکندی در مورد یک گیاه که برای دام استفاده می‌شود کار کرده بود اما استاد راهنما گزارش کاری زهرا را مورد قبول نمی‌داند. گل احمد طنین استاد راهنمای زهرا، به وی گفته که باید در یک فارم، چند جوجه یک روزه را در محضر خودش بزرگ کند.
زهرا خاوری با آماده سازی یک کانتینر در دانشکده وترنری، بیش از ده جوجه یک روزه را تا 45 روز پرورش می‌دهد اما در آخر باز از سوی استاد راهنما رد می‌شود.
اسدالله نظری، دانشجوی سال چهارم زراعت دانشگاه کابل که در نوشتن منوگراف با زهرا همکاری می‌کرد، گفت که متوفی بارها از رفتار استادش شکایت کرد. او به نقل از زهرا گفت که استاد زهرا را فحش و دشنام می‌داده است.
آقای نظری خاطرنشان کرد که در آخرین روزی که در مورد منوگراف از زهرا پرسیدم، گفت که گزارش منوگرافش مورد قبول شده است اما کمی بعد گفت که استاد گزارشش را رد کرده است.
زهرا خاوری روز دوشنبه (29 عقرب) ساعت 8.30 صبح در خوابگاه دخترانه دانشگاه کابل اقدام به خوردن مرگ موش خود را مسموم می‌کند.
دوستان زهرا می‌گویند که وقتی می‌خواستند وی را از خوابگاه به بیرون انتقال دهند، مدیر لیلیه خروجش را مشروط به ارایه کارت هویتش کرد و آنان چند ساعت معطل پیدا کردن کارت زهرا شدند.
یکی از دوستان زهرا گفت، وقتی او را به شفاخانه 50 بستر در برچی رساندیم، داکتران گفتند اگر او را چند ساعت زودتر می‌رساندید، امکان درمانش وجود داشت.
واکنش‌ها
بعد انتشار وسیع خبر مرگ این دانشجوی سال پنجم دانشگاه کابل، هزاران کاربر شبکه‌های مجازی به خصوص فیسبوک استادان دانشگاه را متهم به دیکتاتوری و رویه بد با دانشجویان کردند.
کاربری نوشته است: "در فضای مجازی همه نوشته اند که زهرا خاوری دانشجوی سال اخیر وترنری پوهنتون کابل خودکشی کرده است ولی من بدین باورم که زهرا را استبداد، یکه تازی‌ها، تک‌روی‌ها و رفتارهای توهین امیز استادش کشته شده.
او نوشته فشارهای روحی و روانی که به زهرا از طرف استادش اعمال شده، باعث شده که زهرا در اخرین مرحله‌ی تحصیل با این دنیا خداحافظی کند. رفتارهای تحقیر امیز و نادرست استادان دانشگاه کابل برای همه کسانی که در پوهنتون کابل درس می خواند و خوانده اند هویدا است.
کسی دیگر که خود را هم اتاقي زهرا معرفی کرده، نوشته است که او دختری پُرشور و آرزومند، ولی غریب و زادۀ پدرِ دهقان و مادرِ خانه دار؛ از ولایت دای‌کندی بود. پنج‌سال زحمت کشید و با ناداری‌اش، با اشتیاق تمام درس خواند.
او نوشته: بعد از انکه گزارشش مورد تایید استاد راهنمایش قرار نگرفت، روحیه‌اش خراب شده بود؛ من تلاش کردم ان شب روحیه‌اش بدهم، اما واقعا قابل درک بود چون دیگر در توانش نبود و زندگی‌اش در ان مونوگراف خلاصه شده‌بود. افسرده و تلخ و بدروزگار شده‌بود، عصبانی و گریان و منفی‌گرا و...
وحید عمر، سفیر کشور افغانستان در رم نیز در واکنش به این موضوع از بروکراسی موجود در کشور انتقاد کرده و به صورت تلویحی گفته است که افرادی در موقعیت‌هایی قرار دارند که توانایی و دانش کافی آن کار را ندارد.
حال با حجم گسترده واکنش ها و تظاهرات صدها دانشجو، باید منتظر ماند و دید که سران حکومت و رهبری وزارت در پیوند به سیستم دانشگاه و رابطه استاد با دانشجو چه می‌کند.
علیرضا احمدی