روز قلم (6 مي) در افغانستان کم‌‌تر شناخته شده است؛ اما فرهنگيان کشور مي‌گويند بايد تلاش شود که همه‌ ساله از اين روز به صورت باشکوهي بزرگداشت شود تا روز قلم بيشتر به مردم معرفي شود.
فرهنگيان کشور، نقش و جايگاه قلم را در تغيير، تحول و توسعه‌ي يک جامعه بسيار بااهميت مي‌دانند و مي‌گويند که قلم، يگانه وسيله و ابزاري است که با آن انديشه و دانش بشري از نسلي به نسل‌هاي ديگر انتقال پيدا مي‌کند و از سويي ديگر سببِ از بين بردنِ شکاف‌هاي اجتماعي و رشد جامعه و توسعه‌ي فرهنگ‌ها مي شود.
احمدضيا رفعت، استاد دانشگاه کابل مي‌گويد که قلم در جوامع بشري از ارزش ويژه‌اي دارد و تنها قلم است که نسل‌هاي بعدي را از دانش و تمدن نسل‌هاي قبلي آگاه‌ مي‌سازد.
اين استاد دانشگاه کابل مي‌گويد که در بخش‌هاي شعر و داستان‌نويسي در افغانستان تاحدودي از سوي قلم به دستان کشور کارهاي شده است؛ اما در عرصه‌ي پژوهشي هيچ‌گونه کاري انجام نشده و نويسندگان و قلم به دستان بايد در خلق اثرهاي پژوهشي نيز تلاش کنند.
آقاي رفعت مي‌گويد که «قلم» خودش رسالت مند است. نمي شود قلم را محدود و ارزش‌گذاري کرد؛ چون هر نويسنده و قلم به دستي، ممکن از «رسالت» تعريف‌ها و تفسيرهاي متفاوت و گونه‌گوني داشته باشد. به باورِ آقاي رفعت اما؛ قلم رسالت مند، قلمي است که نويسنده از غيرعادلانه نويسي دست بردارد و آن را در يک جريانِ به حق به فعاليت درآورد.
به گفته‌ي اين استاد دانشگاه، هرچند در سال‌هاي پسين آزادي قلم در افغانستان تا حدي فراهم شده است؛ اما بازهم در برخي موارد نويسنده‌هاي کشور نمي‌توانند آرا و انديشه‌هاي شان را به گونه‌ي آزادانه بيان کنند.شهلا لطيفي، يکي از شاعران معاصر کشور در اين باره به روزنامه «افغانستان ما» گفت: «قلم که نماد سواد و آگاهي است نقش ارزشمندي در فرايند زندگي مردم يک جامعه ايفا مي‌کند. و چنان که ارزش ما انسانها به عقل و ذهن ما است دانش فناوري، دانش هنري، دانش معنوي، دانش هاي زباني و ادبي و دانش انساني هر کدام با قلم آغاز ميشود».
به باورِ بانو لطيفي، استفاده از قلم به گونه‌ي درست و روش‌مند، مي تواند راهگشاي انسان‌ها به سوي صلح و خوشبختي در جامعه باشد.
بهزاد رسولي، فعال فرهنگي و روزنامه‌نگار مي‌گويد؛ در چنين کشوري که حرف شب‌وروز مردم آن جنگ و تفنگ باشد و سرخط خبرهاي روز در رسانه‌ها را کشتار، انفجار و انتحاري پُر کند، تنها روزنه‌يي که از آن مي‌توان به آينده اميدوار بود، علاقه‌ي جوانان و نوجوانان به علم و نوشتن است.
به باورِ اين روزنامه‌نگار، يکي از مسالمت‌آميزترين راه‌هاي اصلاح و تغيير جامعه، نوشتن است. وي مي‌گويد نوشتن در نقد و کاستي‌هاي جامعه، تأثير به سزايي در اصلاح جامعه‌ي جنگ زده‌ چون افغانستان دارد و مي‌توان از اين طريق به آساني مشکلات موجود را حل کرد و راه‌حل‌هايي را پيش‌نهاد.
فرهنگيان کشور مي‌گويند که يکي از وظايف پدران و مادران افغانستاني اين است که بايد براي فرزندان‌شان قدرت قلم و نوشتن را بياموزند و به آن‌ها ديکته کنند که براي انتقال افکار و ابتکارات خود دست به قلم بزنند و بنويسند. در جامعه‌‌اي که همه بنويسند، مي‌توان راه‌حل مشکلات را به زودي پيدا کرد و شکاف‌هاي بزرگ اجتماعي را به آساني حل ساخت. بهزاد رسولي مي‌گويد: «يادمان نرود که از اين پس بايد به جاي اسباب‌بازي‌هايي که نمادي از جنگ و تنش‌اند قلم و کتاب به کودکان‌مان بدهيم».
اما زينب پيرزاد، از ديگر فرهنگيان کشور مي‌گويد که قلم رسالت مند بسيار ارزشمند است و جايگاه بلندي در جامعه دارد. او مي‌گويد که تنها قلم رسالت مند، به دردهاي ملت افغانستان درمان شده مي‌تواند و از راه جنگ و برداشتن سلاح هيچ مشکلي در کشور حل نمي شود.
بانو پيرزاد در مورد اهميت قلم مي‌گويد: «من نمي توانم اهميت و ارزش قلم را در چند واژه بنويسم و در چند مفهوم و معنايي که خودم تصور و حس مي‌کنم، بيان کنم. با قلم انسانيت و عشق ماندگار مي‌شود و جامعه‌ي خردگرا با قلم و قلم به دستان به وجود مي‌آيد و هزاران ارزش و اهميت آن که فقط با حس ششم حس مي‌کنم و قادر به بيانش نيستم. من با قلمِ عقلم به بلوغ رسيدم و درک کردم که کيستم».
از نام گذاري روز قلم در افغانستان، هنوز اکثرِ از مردم بي خبر هستند؛ به اين دليل که اين روز پس از نام‌گذاري، از سوي دولت افغانستان و فرهنگيان کشور هنوز به گونه‌ي درستي تبليغ و بزرگداشت نشده است.
پس از راهپيمايي‌ها و پيشنهاد شماري ار فرهنگيان کشور، در سال 1392 خورشيدي، براي نخستين بار روز قلم (6 مي) در سال نامة ميلادي، از سوي حکومت به اين نام مسمي شد.