جمعه هفته قبل مصادف با روز سوم عید سعید فطر در هوتل کابل سرینا کنسرتی برگزار شد که نامش را «کنسرت ایستادگی برای افغانستان» گذاشته بودند.
از اجرا کنندگان این کنسرت آریانا سعید و جمعی دیگر از خوانندگان اهل افغانستان بودند. برنامه به صورت زنده از تلویزیون ملی نشر شد و علاقمندانی بسیاری هم این کنسرت را دیدند.
البته اجرای این کنسرت در بین مردم طبق معمول مخالفان و موافقانی هم داشت. عده‌ای به دلیل انفجار وحشتناکی که چند روز قبل‌تر در مکتب سیدالشهدا در غرب کابل اتفاق افتاد و بیشتر از 85 نفر کشته بر جای گذاشت، این کنسرت را غیر ضروری و توهین به خون آن‌ها دانسته بودند. بخشی دیگری از مردم اما در موافقت از برگزاری این برنامه گفته بودند که آوردن اندکی لبخند بر لبان و شادی بر جان و تن این مردم رنجدیده خود خدمتی بزرگی است تا سال‌ها.
جدای از این‌که آیا کنسرت آریانا سعید بی‌احترامی به خون کشته‌شدگان این چند روز اخیر بود یا خیر - چون چیزی نمی‌توانم در این باره بگویم - به باور من این برنامه یک پیام بسیار واضح دیگر نیز در خود داشت. این‌که افغانستان دیگر فکر بدوی و افراطی سالیان قبل را برنمی‌تابد و این‌که مردم دیگر مزه آزادی و شادی را چشیده‌اند. برگزاری کنسرت یک زن در قلب کابل، آن‌هم درست در زمان آمد آمد طالبان و وضعیت بدی که به وجود آمده، حقیقتا نشان از آزادی و نپذیرفتن جهل و بربریت دارد.
همان‌طور که خود آریانا سعید نیز با گذاشتن عکس‌های از این کنسرت در صفحه فیسبوکش نوشته است: «این تنها یک کنسرت نبود، این ایستادگی هنرمندان و ایستادگی یک ملت در‌ مقابل جهل، تاریکی، زور‌ گویی، وحشت و دهشت بود!»
او در ادامه گفته است: «در قلب کابل، در‌ هوتل سیرینا، در‌ میان یک حلقه بزرگ مردمی و با ایستادگی و پخش زنده برنامه‌ توسط تلویزیون ملی، هنرمندان ما و هموطنان ما‌ یک بار‌ دیگر ثابت نمودند که ما همه خواهان صلح و یک زندگی انسانی هستیم و خواهیم بود.»
به نظر من اکنون این چهره واقعی مردم افغانستان در سال‌های اخیر است. جامعه افغانستان در طول این بیست سال اخیر گرچند چندان روی آرامش ندیدند، اما خیلی بهتر از دوران‌های قبل‌تر زندگی کردند و دست‌آوردهای بیشتری داشتند. آزادی نسبی زنان و ظهور هنرمندان جدید در تمام بخش‌ها و پیشرفت اندکی دیگر قشرها را می‌توان در زمره همین سال‌ها ارزیابی کرد.
به هرحال اکنون وظیفه حکومت است که از این دست‌آوردها و از اندیشه‌های نوین مردم افغانستان در مقابل جهل، نادانی و افراطیتی که در حال آمدن است دفاع کند. در گفتگوی صلح با طالبان که در حال اجراست این مسائل از چیزهایی باید باشد که از آن پاسداری صورت گیرد. گرچند در جای جای کشور گاهی برگزاری کنسرت هنرمندان به دلیل ممانعت از سوی اداره‌های محلی لغو شده است که از جمله می‌توان به لغو کنسرت وجیهه و فرید رستگار از سوی والی هرات اشاره کرد، اما با همه‌ی این‌ها جای خوشحالی این‌جاست که حکومت تا این‌جا حداقل اگر از آوازخوانان و هنرمندان حمایت مستقیم نکرده است، حداقل مانعی جدی هم سد راه‌شان نبوده است.