به خون تپید کابلم خدای من کجا ستی
چه با شکوه، همچنان در اوج کبریاستی

به خون گرم کودکم نوشته « من بهشتی‌ام»
خدای پاک من تو خالق چنین بلا ستی؟

شهید راه دانش است نور چشمم ای خدا
چنین شهید را فقط خودتو خون‌بها ستی

کمر شکسته مانده‌ام کنار سرو پیکرت
نگاه هم نمی‌کنی چقدر بی‌وفا ستی

فرشته جان نفس بکش! به مادر تو گفته‌ام
نمرده‌ای هنوز زنده‌ای و درکما ستی

دوباره زنگ... باز مادر تو است پشت خط
چه خاک‌برسرم کنم بگویمش کجا ستی

چسان بگویمش که تو دگر به صنف درس نه
به بام روضه سخی کبوتر رها ستی

قنبرعالی تابش

***
کابل! سلام،  دست و دلم داغدار توست
شعر به خون نشسته‌ی من سوگوار توست

گاهی به کشتگان فراوان نگاه کن
خورشید شمع غربت سنگ مزار توست

با آن ‹حکیم غزنه› و آن ‹خواجه‌ی هرات›
تقدیر تو چنین شد و این روزگار توست

کابل!  صدای خسته‌ی خود را بلند کن
تاریخ تو، گذشته‌ی تو، اعتبار توست

مثل همیشه شعر بخوان از دلاوری
‹شهنامه› راز غیرت ایل و تبار توست

کابل! کجاست شور ‹›سواران زابلی››؟
‹›رستم›› هنوز مثل یلی در دیار توست

‹›رستم›› کجاست؟  ‹›رخش›› کو؟ و اتحاد کو؟
بسیار ‹دیو و غول› که در رهگذار توست

تنها تو نیستی و در آشوب فصل ها
‹›ایران تو››، همیشه دلش در کنار توست

تا آفتاب  می‌وزد از پشت  کوه‌ها
خون گلوی عاشق تو، یادگار توست

شعبان کرم‌دخت؛ شاعر ایرانی

***
تسلیت ای باغبان! پژمردن گل ساده نیست
مرگ سرخ غنچه را تاب و تحمل ساده نیست

بیست ودو گل ناگهان در باد ها پرپر شدند
این همه ماتم برای شهر کابل ساده نیست

ای فرا تر بار اندوهت ز یعقوب نبی
روی قلب دردناکت نقش تاوُل ساده نیست

چون فرامُش کردن داغ «سهیلا» ی شهید
مثل داغ «دختر مذبوح زابل» ساده نیست

محمود حکیمی