ویکتور خارا نام جایی را بر آخرین آهنگش گذاشت که روزهای آخر زندگی‌اش را در آن گذراند. مجموعه ورزشی سرپوشیده‌ای در سانتیاگو: استادیوم شیلی. ترانه را در شانزدهم سپتامبر ۱۹۷۳ نوشت، پنج روز پس از آن‌که کودتای نظامی ژنرال آگوستو پینوشه، دولت سوسیالیستی رییس جمهور سالوادور آلنده را سرنگون کرد. خارا روز بعد از کودتا دستگیر شد و به استادیوم شیلی منتقل شد، جایی که حدود پنج هزار نفر از یاران آلنده در آن به سر می‌بردند.
درباره روزهای آخر زندگی خارا روایت‌های متعددی وجود دارد. روایت قانع‌کننده را اما شبکه نتفلیکس در مستند «قتل عام» در سال ۲۰۱۹ به نمایش گذارد. در این روایت که در استادیوم شیلی می‌گذرد، ویکتور خارا به عنوان موسیقیدانی مشهور و حامی آلنده، دراستادیوم به سرعت شناخته می‌شود.
یک افسر ارتش، سیگار روشنش را پیش پای خارا می‌اندازد و او را مجبور می‌کند سیگار را بکشد. خارا را از بقیه بازداشت‌شدگان جدا می‌کنند و در همان استادیوم، بسیار شکنجه می‌شود و آهنگ انتخاباتی آلنده را با نام ما پیروز خواهیم شد می‌خواند. صبح روز شانزدهم، به گفته یکی از هم‌بندی‌هایش، خارا درخواست کاغذ و قلم می‌کند و ترانه‌ استادیوم را همان‌جا می‌نویسد. آن ترانه بعدتر قاچاقی به خارج از استادیوم فرستاده شد. خارا چنین سروده بود:
چه دشوار است سرودی سرکردن
آن‌گاه که باید وحشت را آوازی کنیم
وحشت این‌که زنده‌ام
وحشت این‌که خواهم مرد…
دو ساعت بعد، خارا به ضرب گلوله کشته شد. بدن او را که پر از گلوله‌ مسلسل بود، بی‌جان به خیابان انداختند. او چهل ساله بود.
ویکتور خارا در سمت راست تصویر، آهنگ سوسیالیستی شیلیایی به نام «ما پیروز خواهیم بود» را ساخت
ویکتور لیدیا خارا به زبان انگلیسی نمی‌خواند و آهنگ‌هایش تاثیر مهمی بر موسیقی غرب نگذاشتند اما طوری که او کشته و نوعی که موسیقی‌اش خاموش شد، او را به نماد بین‌المللی مقاومت بدل کرد. آن‌طور که کسی در مستند نتفلیکس می‌گوید: خارا نقطه تلاقی باب دیلن و مارتین لوترکینگ بود. خود باب دیلن چند ماه پس از کودتای شیلی، در کنسرتش در نیویورک به خارا ادای احترام کرد.