هفته‌ی گذشته سالگرد ۲۵ سالگی پخش اولین قسمت سریال فرندز بود. یک ربع قرنی که شاید برای خیلی‌ها مدت زمان زیادی نباشد اما اینکه پس از این مدت همچنان روز به روز به طرفداران این سریال اضافه می‌شود و شبکه‌های متفاوت اقدام به پخش قسمت‌های مختلف آن می‌کنند نکته‌ای بسیار حائز اهمیت است. نمی‌خواهم از لفظ هنری برای این سریال استفاده بکنم چرا که واقعا لقبی بسیار بزرگ برای یک سریال کمدی ساده است اما گفته‌ای وجود دارد قریب به این مضمون که بزرگ‌ترین آزمون یک اثری هنری زمان است.
یعنی اگر سریالی در گذر زمان توانست همچنان قابل تماشا باشد، برای نسل‌های مختلف معنی‌دار باشد و کیفیت خود را حفظ کرد می‌توان گفت که آن اثر، اثری موفق است. سریال « فرندز » هم بلاشک از این آزمون سخت گذر کرده است.
آزمونی که بسیاری از سریال‌های کمدی و حتی غیرکمدی به هیچ‌وجه توان رویارویی با آن را ندارند. اما چرا فرندز در این امتحان موفق بوده است؟ در ادامه نگاهی به دلایل مختلف آن خواهیم انداخت.
۶ شخصیت جوان عادی با دغدغه‌های روزمره که مشکلات قابل لمس و عادی دارند. این مهم‌ترین نکته برای همذات‌پنداری عمیقی است که بینندگان با این سریال کرده و می‌کنند. اکثر سریال‌های کمدی معمولا مضمونی خاص دارند ( از علم گرفته تا شغلی خاص مثل پلیس یا آتش نشانی و … ) اما فرندز حول محور هیچ‌کدام از این موارد نیست. تمام شخصیت‌های این سریال انسان‌هایی بسیار عادی اند که سر کار رفتن‌هایشان، غذا خوردنشان، معاشرت‌هایشان و کلی چیز دیگر برای ما قابل لمس است چون که زندگی خود ما نیز از همین اجزا تشکیل شده. دوستی‌های شکننده و انسان‌های شهری ساده‌ای که درگیر مشکلات انسانی و عادی می‌شوند و با کمک یکدیگر و یا به تنهایی از آن‌ها خارج می‌شوند. این سادگی باعث می‌شود تا با فرندز در سطحی متفاوت‌تر از سریال‌های دیگر درگیر بشویم، برای ما شخصی بشود، به آن خیلی نزدیک بشویم و رابطه‌ی مخاطب-اثر هنری‌ای عمیق‌تری با آن پیدا بکنیم. اما چه چیزی باعث می‌شود که اصلا تماشای این همه مشکل و درگیری و شکست برای ما جذاب بشود و از دیدن ادامه‌ی آن خسته نشویم؟ مشخصا کمدی!
علی‌رغم اینکه قابل لمس بودن شرایط شخصیت‌های سریال برای اینکه در سطحی فراتر از سریال‌های عادی قرار بگیرد بسیار کلیدی و حیاتی است اما مشخصا وقتی که با سریالی طنز طرف هستیم، کمدی آن است که در وهله‌ی اول اولویت قرار می‌گیرد. مهم‌ترین ویژگی کمدی این سریال را می‌توان این نکته دانست که تمامی شخصیت‌های آن به یک اندازه در طنز آن سهیم اند. شاید بتوان گفت که چندلر یا جویی بامزه‌تر از بقیه اند اما اصلا اینگونه نیست که باقی شخصیت‌ها هیچ‌گونه طنازی ای نداشته باشند. کنار هم قرار گرفتن ترکیب این شخصیت‌ها با ویژگی‌های خاص هر کدام، مثل علم‌محور بودن راس، رابطه‌ی خاص جویی با زنان، وسواس مانیکا نسبت به مسائل مختلف یا اعتماد به نفس بسیار پایین چندلر در برخورد با انسان‌های مختلف علی‌الخصوص زنان باعث شده است تا طنز فرندز ترکیب معجزه‌آسایی باشد که به مدت دو و نیم دهه بینندگان مختلف از سرتاسر دنیا را بخنداند.
قسمت‌های مناسبتی این سریال هم یکی دیگر از بهترین ویژگی‌های آن محسوب می‌شود. چه به قسمت‌های درباره‌ی کریسمس نگاه کنیم و یا چه به شاهکارهای سریال و بهترین قسمت‌های آن یعنی قسمت‌های مربوط به عید روز شکرگزاری. سریال ۱۰ فصل دارد و به جز فصل دوم تمامی آن‌ها یک قسمت مخصوص عید روز شکرگزاری دارند که معمولا آن‌ها را بهترین قسمت‌های سریال می‌دانیم. وجود همین اپیزودهایی که مضامین مشابه با رویکردی متفاوت دارند باعث شده است تا فرندز کیفیتی متفاوت‌تر داشته باشد.
حضور بازیگران افتخاری سطح بالا هم یکی دیگر از دلایل جذابیت بی حد و حصر این سریال است. جولیا رابرتز، بروس ویلیس و حتی برد پیت! حضور برد پیت در یک سریال سیت‌کام احتمالا مسئله‌ی بسیار عجیبی است اما نامزدی او با بازیگر شخصیت ریچل در این سریال باعث حضور تک‌قسمتی و افتخاری او شده بود. قسمتی که از قضا جزو بهترین‌های کل سریال بود. حتی حضور چند قسمتی بروس ویلیس در فصل ششم به عنوان پدر دوست راس جذابیت خیلی زیادی را به سریال تزریق کرده بود.
به صورت کلی دلایل بالا را می‌توان از مهم‌ترین عوامل توفیق شگفت‌انگیز این سریال دانست. سریالی که هر کسی در هر نقطه‌ای از دنیا می‌تواند آن را ببیند، ارتباط عمیقی با شخصیت‌هایش برقرار کند و تفاوتی هم در رنگ پوست و نژاد او ندارد. طنز بسیار سطح بالا که ترکیب شده است با شخصیت‌های قابل درک و عادی باعث شده است تا فرندز جایگاهی فراتر از سریال‌های کمدی عادی پیدا بکند.