صفحه نخست » فرهنگ و سینما » صنعت فلمسازى در افغانستان چرا رشد نمىكند؟
صنعت فلمسازى در افغانستان چرا رشد نمىكند؟
صنعت فلم سازی به رغم داشتن پیشینۀ طولانی در افغانستان اما رشد چندانی نداشته است. جنگ و ناامنی و کم مهری حکومت به این صنعت، از دلایلی پنداشته میشوند که فلمسازان و هنرپیشهها از آن ها به عنوان عوامل بازدارندۀ رشد هنر و صنعت فلمسازی در افغانستان، یاد میکنند.
اما، با تمامی این چالشها، فلمسازانی استند که برای رشد این صنعت با کم مهریها میسازند و سرگرم تولید فلم و سریالاند.
عبدالرشید عظیمی، یکی از این فلمسازان است. او سالها است که عمرش را صرف این مسلک کرده و میکوشد تا قصههای ناگفتۀ شهروندان را در قالب فلم برای دیگران برساند.
عظیمی، در گوشهای از هرات، در خانۀ كوچكى كه به كرايه گرفته ، صحنهای از تازهترين سريال خود را مىسازد. او با همکارانش، فقط يک دوربين دارند. از همينرو ناچارند یک صحنه را باربار تصویر برداری کنند: «بعد از توليد سريال، كوشش مىكنيم حامی پيدا كنيم یا به تلويزيونهاى محلى بفروشيم تا مصارفى را كه كرديم، عايد بكنيم.»
صنعت فلمسازى در افغانستان كارى سخت و دشوار است؛ براى زنان اما سختتر و دشوارتر.
راحله رضايى، یکی از هنرپيشههای زن در افغانستان است. او از مشکلاتش در این باره میگوید: «آنطورىكه بايد باشد، نيست. نه دولت برايش اهميتی قائل ميشود و نه مردم! چند نفرى هم كه كار مىكنند، از هر طرف تخريب مىشوند؛ از طرف همكار، از طرف دولت، از طرف خانواده. همين است كه آدم اميدش را از دست مىدهد و پايش را از اين كار برون مىزند.»
هنر پیشهها در افغانستان در يک روز، هزار تا هزار و پنجصد افغانى درآمد دارند، از همينرو براى اقتصاد خانوادههاىشان، دنبال كارهاى ديگرى نیز مىروند؛ چنانكه فرشته، یک تن از هنرپیشهها، رستورانت غذاى فورى باز كرده است.
فرشته میگوید: «ساعت هشت صبح اينجا باز میشود. من ميايم، ديگ و پايه خود را تيار مىكنم. شاگرد خانم من هم مريض است، مجبورم آشپزى را هم خودم كنم. وقتى او باشد، داخل آشپزخانه او كار میكند.» او با اين تجارت كوچك، به ششتن ديگر نيز زمينۀ كار را فراهم ساخته است.
اين كار، اما خود او را به اندازۀ خسته مىسازد كه به كار هنرش كمتر مىتواند رسيدگى كند.