ایران خبر از افزایش غنی‌سازی اورانیوم داده است. خبری که می‌تواند بازگشت به توافق هسته‌ای را به مخاطره اندازد. اما این سیاست برخاسته از جنگ قدرت در ایران است. به باور مفسر دویچه‌وله، اروپا باید در سیاست خود بازنگری کند.به باور باربارا وزل، خبرنگار اروپای دویچه‌وله در بروکسل، سه کشور فرانسه، بریتانیا و آلمان برای نجات توافق هسته‌ای سنگ تمام گذاشته‌اند؛ تلاشی که تا کنون برای نجات هیچ عهد و پیمان بین‌المللی از خود نشان نداده‌اند. پنج سال پیش توافق هسته‌ای امضا شد. اما به‌رغم شکایات و ناخشنودی بین‌المللی، خروج دونالد ترامپ در سال ۲۰۱۸ از توافق هسته‌ای پایبندی به این توافق را به حالت تعلیق درآورد. توافق هسته‌ای که ناظر بر محدود کردن برنامه هسته‌ای ایران بود، مدت‌ها همچون موفقیتی بزرگ برای سیاست خارجی مشترک اروپا تلقی می‌شد. اکنون این توافق و آن موفقیت به طور جدی به چالش کشیده شده است.
اعلان جنگ به جامعه جهانی
به نظر می‌رسد تندروها در تهران اراده خود را به کرسی نشانده‌اند: تصویب قانونی که عملا راه را برای غنی‌سازی ۲۰ درصدی اورانیوم در نیروگاه فردو هموار کرده است.گرچه این میزان غنی‌سازی اورانیوم برای تولید جنگ‌افزار هسته‌ای کفایت نمی‌کند، اما نقض آشکار محدودیت سه درصدی غنی‌سازی است که در توافق هسته‌ای پیش‌بینی شده است. افزون بر آن سخن از آن می‌رود که راه برای دسترسی بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به تاسیسات هسته‌ای ایران مسدود می‌شود. توقیف نفتکش کره جنوبی نیز ادامه همان سیاست گروگانگیری تهران بوده که تا کنون منجر به حبس شهروندان غربی دوتابعیتی در ایران شده است. توقیف این نفتکش را نیز نمی‌توان اقدامی اعتمادساز تلقی کرد. اتفاقا برعکس، اعلام خبر افزایش غنی‌سازی اورانیوم از سوی حکومت ایران نوعی اعلان جنگی به جامعه جهانی است. هدف از توافق هسته‌ای مگر چه بود؟ مانع شدن از تبدیل ایران به یک قدرت اتمی. تجهیز ایران به جنگ افزار هسته‌ای امری بود که می‌توانست به رقابت تسلیحاتی در منطقه دامن زده و بیش از پیش بر دامنه تنش در این منطقه بحران‌زده بیافزاید. حتی هم اکنون نیز نفوذ و دخالت نظامی ایران از جمله در جنگ داخلی در سوریه مانعی جدی برای تلاش‌های بین‌المللی ناظر بر دست‌یابی به صلح شده است. این چنین است که تجهیز ایران به جنگ‌افزار هسته‌ای برای غرب کمتر از یک سناریوی وحشتناک نیست.