دیروز سه‌شنبه در مراسمی در کاخ سفید، نمایندگان کشورهای امارات متحده عربی و بحرین به شکل رسمی با کشور اسرائیل توافق صلح امضا کردند. در این مراسم که در ساعت ۱۲ ظهر دیروز برگزار شد، حدود ۷۰۰ مهمان، از جمله تونی بلر نخست‌وزیر اسبق بریتانیا حضور داشتند.
بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل که برای امضای این توافق صلح به واشنگتن سفر کرده، قبل از مراسم به شکل جداگانه با دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری آمریکا ملاقات کرد. عبدالله بن‌ زاید، وزیر خارجه امارات و عبداللطیف بن راشد، وزیر خارجه بحرین به نمایندگی از کشورهای خود در این مراسم، اسناد صلح را امضا کردند. اگر چه هنوز متن توافق‌های صلح منتشر نشده اما گزارش‌های رسانه‌های اسرائیلی حاکی است که این دو توافق شبیه به هم نخواهند بود. بر اساس این گزارش‌ها، توافق امارات و اسرائیل یک 'پیمان صلح' است که بعد از امضا توسط بنیامین نتانیاهو باید در پارلمان اسرائیل به تصویب برسد و ارزش حقوقی آن نیز هم‌وزن پیمان‌های بین‌المللی خواهد بود. اما آنچه میان اسرائیل و بحرین امضا می‌شود، سندی در حد یک بیانیه مشترک و تعهد دو کشور به صلح است. متن هر دو سندی که به امضا می‌رسد از موضوعاتی حساسی است که بسیاری از ناظران خاورمیانه منتظر جزییات آن هستند. اشاره به سرنوشت فلسطینی‌ها یا موضع‌گیری درباره استقلال و تاسیس فلسطین از جمله موضوعاتی است که ممکن است در متن توافق به آن اشاره شده باشد، یا اینکه به کلی از این توافق‌ها حذف شده باشد. گمانه‌زنی‌ها درباره این موضوع موجب شده تا جزییات محتوای آنچه در روز سه‌شنبه امضا شده، کماکان از چشم رسانه‌ها دور بماند. همچنین این پرسش وجود دارد که آیا به مساله پایان رسمی جنگ با اسرائیل در این توافق‌ها اشاره شده است یا نه. بعد از مراسم روز سه‌شنبه، امارات به سومین کشور عربی تبدیل شد که از زمان تاسیس اسرائیل در سال ۱۹۴۸ با این کشور توافق رسمی صلح امضا می‌کند. مصر در سال ۱۹۷۹ و اردن در سال ۱۹۹۴، دیگر کشورهای عربی هستند که پیشتر با اسرائیل صلح کرده‌اند. تشکیلات خودگردان فلسطینی در کنار سازمان‌ها و احزاب فلسطینی به توافق امارات و بحرین با اسرائیل واکنش منفی نشان داده‌اند. بر اساس طرح صلح پیشنهادی عربستان که در سال ۲۰۰۲ میلادی در اتحادیه عرب به تصویب رسید، کشورهای عربی، عادی سازی روابط با اسرائیل را به خواسته‌هایی مشروط کردند که هیچ کدام از آنها تا امروز محقق نشده است.
پایان اشغال سرزمین‌های فلسطینی و عقب‌نشینی اسرائیل به پشت مرزهای سال ۱۹۶۷ (از جمله پایان اشغال بلندی‌های جولان)، تاسیس کشور فلسطین به پایتختی بیت‌المقدس شرقی، به رسمیت شناختن کشور مستقل فلسطین از سوی اسرائیل و همچنین حل مساله آوارگان فلسطینی بر اساس قطعنامه‌های سازمان ملل و به شکل عادلانه از مهم‌ترین شروط کشورهای عربی برای عادی‌سازی روابط با اسرائیل هستند.
در پی اعلام توافق صلح امارات و اسرائیل، تشکیلات خودگردان فلسطینی تلاش کرد تا در اتحادیه عرب، ابتدا قطعنامه‌‌‌ای برای محکومیت امارات تصویب کند که به دلیل مخالفت بحرین موفق نشد. این تشکیلات سپس قطعنامه دومی با مضمون حفظ یکپارچگی اعراب در مساله فلسطین ارائه کرد که آن هم بعد از بررسی در جلسه وزرای خارجه کشورهای عضو این اتحادیه، بی‌نتیجه ماند. در عین حال عربستان اعلام کرد که همچنان به طرح صلح سال ۲۰۰۲ پایبند است. هر چند این کشور نیز در جریان پرواز تبلیغاتی نخستین هواپیما از اسرائیل به امارات، برای نخستین بار به یک هواپیمای اسرائیلی اجازه داد تا از آسمان این کشور عبور کند.
در مقابل، جمهوری اسلامی ایران به هر دو توافق امارات و بحرین واکنش منفی نشان داد. در پی عادی‌سازی این دو کشور عربی در جنوب خلیج فارس، گمانه‌زنی‌هایی درباره احتمال پیوستن کشورهای عربی بیشتری به توافق‌های صلح مشابه به اسرائیل مطرح شده و از سودان و عمان به عنوان گزینه‌های بعدی نام برده می‌شود.
در حال حاضر بیش از ۱۵۰ کشور جهان، اسرائیل را به رسمیت می‌شناسند. اما همچنان در میان کشورهایی با اکثریت جمعیت مسلمان در خاورمیانه و شمال آفریقا، به جز ترکیه، مصر، اردن، و حالا امارات و بحرین، هیچ کشوری اسرائیل را به رسمیت نمی‌شناسد.