کریستیانو رونالدو همواره به عنوان بازیکنی تک رو و انفرادی شناخته می‌شد ولی پس از حضور در تورین، نشان داده که کاملا در اختیار تیمش است.
کریستیانو رونالدو خریداری شده بود تا یوونتوس را به قهرمانی در لیگ قهرمانان برساند اما در نخستین بازی‌اش در اروپا برای یوونتوس، او در دقیقه 30 اخراج شد، چرا که موهای جیسون موریو، مدافع وقت والنسیا را کشیده بود. او اشک می‌ریخت و باورش نمی‌شد که کارت قرمز گرفته است.
 گرفتن این کارت شاید مضحک بود اما واکنش رونالدو برای یوونتوس اصلا مضحک نبود. او غافلگیر و نگران شده بود و احساساتش را به شکلی ناپخته نشان می‌داد. انگار رونالدو آنقدر در تلاش است که به هدفش برسد که کوچکترین مانعی بر سر راه او بسیار آزارش می‌دهد.
 تصمیم او در دقیقه آخر برای حضور نیافتن در مراسم جوایز یوفا، آن هم زمانی که متوجه شده بود لوکا مودریچ این جایزه را از آن خود خواهد کرد، بار دیگر نشان می‌داد رونالدو نمی‌تواند با ناکامی و رد شدن کنار بیاید.
مساله این نیست که یوونتوس نمی‌دانست رونالدو چگونه آدمی است. آنها خبر داشتند که او شخصیتی حساس دارد و در دوران حضورش در رئال مادرید بارها شده بود که ناگهان دچار احساسات شود، چه داخل و چه خارج میدان.
بحث درباره خلق‌وخوی او همیشه زیاد بوده است.
بارها شده بود او هم‌تیمی‌هایش را سرزنش کرده بود که چرا به او توپ را نداده‌اند. او حتی یک بار وقتی گرت بیل گل زد، به او اعتراض کرد! رونالدو در سال 2016 هم که رئال در دربی به اتلتیکو باخت، گفت که همبازی‌هایش کیفیت لازم را ندارند: «اگر همه در سطح من بودند، شاید حالا در صدر جدول بودیم. من نمی‌خواهم به کسی بی‌احترامی کنم اما زمانی که بهترین بازیکنان ما حاضر نیستند، پیروزی سخت‌تر می‌شود. من دوست دارم با کریم بنزما، گرت بیل و مارسلو بازی کنم. نمی‌گویم امثال لوکاس واسکس، خسه و ماتئو کواچیچ بازیکنان خوبی نیستند. آنها بازیکنان خیلی خوبی هم هستند اما در سطح بازیکنانی که گفتم نیستند.»
این نگرانی وجود داشت وقتی در یووه اوضاع پیچیده می‌شود، رونالدو هم‌تیمی‌هایی که در حد او دستاورد نداشته‌اند را نکوهش کند.
اما این بازیکن پرتگالی تبدیل به یکی از رهبران یوونتوس در رختکن شده است. نه ‌تنها به دلیل شهرتش، بلکه به دلیل کارهایش و حمایتی که از سایر بازیکنان دارد. او اخیرا پس از گلزنی مقابل ساسولو، خوشحالی پس از گل پائولو دیبالا را انجام داد که روی نیمکت نشسته بود.
 رونالدو پس از آمدنش به یوونتوس گفته بود: «این باشگاه مانند یک خانواده است. همه اینجا دوستانه رفتار می‌کنند.»
سرخیو راموس در جواب گفت که در مادرید هم اوضاع همین است: «اینجا ما همیشه احساس کرده‌ایم که خانواده هستیم. نمی‌دانم منظور رونالدو چیست. ما موفقیت‌های بسیاری کسب کرده‌ایم که به این دلیل است که خانواده بوده‌ایم و او هم عضوی از این خانواده بوده است.»
راموس بعدتر به رونالدو حمله کرد. زمانی که رونالدو در مراسم اهدای جوایز شرکت نکرد، راموس گفت: «او هر کاری که دلش بخواهد انجام می‌دهد. ذهنیتی که ما اینجا داریم مهم‌تر از ذهنیت هر کدام از اعضای تیم است.»
رونالدو اما در تورین ثابت کرده بازیکنی در خدمت تیم است. با وجود هیجانات بسیاری که در هنگام ورود او وجود داشت، او با فروتنی وارد رختکن شد. او از هم‌تیمی‌هایش پرسید به کدام رستوران برود و کجاهای شهر زیبا است و گفت که می‌خواهد نامش در تاریخ یوونتوس ثبت شود.
 هیچ چیز نشان از آن نداشت که او خود را برتر می‌داند، یا به ایتالیا رفته تا با خیالی آسوده و با سهل‌انگاری بازی کند. هم‌تیمی‌هایش از میزان تلاش او بسیار متعجب هستند. ژوائو کانسلو 24ساله گفت: «فوق‌العاده است. رونالدو طوری تمرین و بازی می‌کند که انگار هم‌سن من است.» داگلاس کاستا هم گفت: «غیرممکن است که در تمرینات پا به پای کریستیانو رونالدو پیش بروید. زمانی که ما می‌آییم او تمریناتش را شروع کرده است. او همیشه در تمرین است. زمانی که می‌رویم هم او تمرین می‌کند. هرگز بازیکنی مانند او ندیده‌ام.»
او همچنین ازخودگذشتگی بسیاری نشان داده و اغلب ثابت کرده زمانی که دیگران گل می‌زنند هم به اندازه‌ای خوشحال می‌شود که انگار خودش گل زده است.
او در تمامی رقابت‌ها 9 گل ساخته است، یعنی یک گل بیشتر از آمار پاس گلش در آخرین فصل حضورش در مادرید. تنها سوسو (با 8 پاس گل) در سری آ آماری بهتر از رونالدو (با 7 پاس گل) داشته است.
او همچنین با 18 گل زده، بخت اول کسب عنوان بهترین گلزن سری آ است اما حتی در اوایل فصل که کار برایش سخت بود و نمی‌توانست گل بزند هم اخم نمی‌کرد. زمانی که دیگران بیشتر از او گل می‌زدند، او تنها لبخند می‌زد.
در واقع او حتی مقابل لاتزیو در هفته دوم، زمانی که از فاصله‌ای نزدیک نتوانست گل بزند هم خندید. در ادامه حرکت، توپ به ماریو مانجوکیچ رسید و او گل را زد. به نظر می‌رسد رونالدو و یوونتوس از این انتقال سود کرده‌اند و هر دو باعث شده‌اند عملکرد دیگری به بهترین حالت برسد.
ماسیمیلیانو آلگری، مربی یوونتوس گفته که او رهبر تیم است و بلز ماتوییدی، هافبک تیم هم می‌گوید که او الهام‌بخش همه بازیکنانی است که اطرافش هستند: «او باعث می‌شود تیم رشد کند و هم‌تیمی‌هایش هم قوی‌تر شوند.»
جورجیو کیه‌لینی، کاپیتان تیم هم گفت که چیزهای زیادی از این فاتح پنج توپ طلا یاد گرفته است: «من آدم کنجکاوی هستم. اوضاع را خوب تماشا می‌کنم و اینکه رونالدو در کنار من است برایم جذاب است. او مانند یوسین بولت و راجر فدرر است. دانستن اینکه افرادی که برتر هستند چه عادت‌هایی دارند کمک می‌کند. من نمی‌خواهم از او تقلید کنم، بلکه می‌خواهم افق‌هایم را وسعت ببخشم.» رونالدو یکی از مشهورترین چهره‌های ورزشی سیاره ماست اما پس از رفتن او به یووه، حالا چهره کاملا جدیدی از او می‌بینیم.