پیروزی‌های ولورهمپتون باعث شد یک کارشناس فوتبال ایده برگزاری جام باشگاه‌های اروپا را مطرح کند.
شکست انگلیس مقابل هنگری در ۲۶ نوامبر باعث خشم بریتانیایی‌ها شد و به همین خاطر موفقیت‌های ولورهمپتون در زمستان بعدی موجب شد دوباره بریتانیا قدرت خود را به رخ همه بکشد. ولورهمپتون تیم بزرگ جزیره به حساب می‌آمد و قهرمان لیگ شده بود. این تیم تحت هدایت استن کولیس بود و در میدان از پدیده‌ای به نام بیلی رایت بهره می‌برد. «وولوز» توانست دو پیروزی پیاپی برابر اسپارتاک مسکو (۴ بر صفر) و هانود بوداپست (۳ بر ۲) به دست آورد. پس از جبران نتیجه ۲ بر صفر مقابل هانود دیلی میرر تیتر زد: «وولوز فوق العاده!» سپس نوشت: «هرگز چنین بازی‌ای دیده نشده بود.» همچنین مدعی شد ولورهمپتون بهترین تیم حال حاضر جهان است. شوق برای این پیروزی دلیل داشت چون هانود، تیم شکست ناپذیری بود و از ستاره‌هایی همچون فرانس پوشکاش، بوژیک، کوچیس و زیبور بهره می‌برد. پایه این تیم از تیم ملی قدرتمند هنگری ساخته شده بود. به همین خاطر برندگان این بازی همچون قهرمانان ملی شناخته شدند.
همچنین دیوید وین مورگان، روزنانه نگار دیلی میل از آنان به عنوان قهرمانان جهان یاد کرد. در این شرایط گابریل هانو عضو نشریه اکیپ در یک مقاله به یک ایده اشاره کرد. او معتقد بود وولوز در خانه‌اش توانست دو تیم بزرگ را شکست دهد اما آن دو تیم شکست خورده پس از یک سفر طولانی و در شرایط آب و هوایی متفاوت برابر نماینده بریتانیا بازی کردند. برای شناخت بهترین تیم اروپا باید از روش دیگری بهره برد. مسابقاتی میان قهرمان‌های همه کشورها در دو بازی رفت و برگشت در ورزشگاه‌های دو تیم برگزار شود و تیمی که بازی‌هایش را با پیروزی پشت سر بگذارد به فینال برسد.
مدیر و مالک نشریه فرانسوی با آغوش باز از ایده کارشناس فوتبالی خود استقبال کردند و به دنبال اجرایی کردنش بودند. پس از سه ماه تلاش مداوم و ارسال تلگرام، نامه و تماس‌های تلفنی توانستند یک جلسه در دوم اپریل ۱۹۵۴ برگزار کنند. ۱۵ نماینده حضور داشتند که در این میان سبس، نماینده هنگری نیز بود و نمایندگان شوروی و چکسلواکی هم حاضر بودند. همچنین سانتیاگو برنابئو رییس رئال مادرید، قهرمان لالیگا در این جلسه حضور داشت. برنابئو به شدت تحت تاثیر این پیشنهاد قرار گرفت و از آن استقبال کرد. بعدها مادرید توانست در این رقابت‌ها بدرخشد و پرافتخارترین تیم این بازی‌ ها شود. در سومین روز اپریل در هتل امبسادور پاریس نخستین قرعه کشی غیر رسمی انجام شد. یوفا که ابتدا به این پروژه با شک و تردید نگاه می‌کرد و اجازه نداد از نام جام باشگاه‌های اروپا استفاده شود در ۲۱ می، آن را پذیرفت. دیگر مانعی وجود نداشت. چهارم سپتمبر یعنی ۹ ماه بعد از دیدارهای وولوز، اسپورتینگ پرتگال و پارتیزان بلگراد در ورزشگاه ملی لیسبون به مصاف هم رفتند تا نخستین دیدار این رقابت‌ها برگزار شود. این بازی با تساوی یک بر یک به پایان رسید. گل نخست را ژائو باتیستا مارتینس به ثمر رساند و اسلاوکو استویانوویچ دروازه‌اش باز شد. دیگر تیم‌های حاضر در نخستین دوره وروس لوبوگو، اندرلخت، سروت، رئال مادرید، روت ویس ایسن، هایبرناین، یورگاردنس، گواردیا ورشویا، کپنهاگ، استادو ریمس، راپیدوین، آیندهوون، میلان و ساربروکن بودند. انگلیس این دعوت را نپذیرفت و تا دومین دوره در این رقابت‌ها شرکت نکرد. منچستریونایتد نماینده این کشور در دوره بعدی بود. مادرید قهرمان اولین دوره شد و به حکمرانی‌اش تا چهار سال دیگر ادامه داد. قطار به راه افتاد و تا به امروز در حرکت است.