گفتگوها و مذاکرات صلح در مورد جنگ افغانستان، این‌بار امید وار کننده است. گروه این‌بار گفتگوهای صلح را بیشتر از همیشه مورد توجه قرار داده و تا حدودی سعی دارند که از خود انعطاف بیشتری نشان دهند. چه چیز شرایط ایجاد این صلح همچنان شکننده را فراهم آورده است؟ بن‌بست نظامی و فرسایندگی روند جنگ برای هر دو طرف درگیر؟ فرا رفتن حدود فاجعه انسانی از مرزهای تحمل؟ کاهش تنش و توافق بازیگران محلی و منطقه‌ای در مورد نقشه صلح درافغانستان؟ بحران اقتصادی در افغانستان؟ ابتکار بین‌المللی در برگزاری مذاکرات صلح؟ آیا این آغاز صلحی پایدار است؟ هنوز برای هر نتیجه‌گیری در این مورد زود است. آنچه که تا چهار سال پیش در مورد مذاکرات و گفتگوهای صلح در افغانستان به تجربه در آمده این است که این بازی ها و نرمش ها همواره درآمدی بر دَورِ تازه‌ای ازجنگ بوده‌اند. اما این‌بار به‌نظر می‌رسد طالبان راهِ گریزی ندارد.
ماجرای افغانستان از چشم طالبان داستان دراماتیکی است: داستان یک گروه کوچک چندهزار نفری و شکست خورده و متواری که از کوه‌پایه‌ها و حاشیه افغانستان خود را به میز مذاکرات در مسکو، ابوظبی ، عربستان سعودی و تهران و اسلام آباد تحمیل کرده‌اند.
داستان افغانستان را اما به سادگی در قاب محلی نمی‌توان روایت کرد. ماجرای افغانستان فراتر از این کشور و حتی خاورمیانه است. مذاکرات در ابوظبی، مسکو و عربستان و تهران هیچ‌گونه رنگ‌وبوی درون ـ افغانی نداشت و ندارد. سویه‌ی منفی مذاکرات برون مرزی در مورد صلح افغانستان این است که سرنوشت افغان‌ها، هم‌چنان در چنگال بازیگران منطقه‌یی ـ فرا منطقه‌ی باقی می‌ماند، و این خود خلل بزرگی در پیشرفت و توسعۀ کشور به شمار می‌رود. زیرا تمامی گروه‌ها و کشورهایی که تا اکنون با طالبان مذاکره کرده‌اند و هم‌چنان در پروسۀ صلح سهیم است، ردپای نیک در گذشتۀ افغانستان نداشته و ندارند.
 متأسفانه و ابستگی طالبان به قدرت‌های بیرونی باعث گردیده است که آنان نسبت به دیدگاه‌های کابل بی محابا باشند. اما حکومت وحدت ملی خود را در قبال سرنوشت مردم افغانستان مسئول می‌داند و هرگز اجازه نخواهد داد که سرنوشت افغانستان مانند قرون 19 و 20 به دست اجانب و خارجی‌ها تعیین و مشخص شود. چنانچه در همین راستا دولت کابل با تعیین بورد مشورتی عالی صلح آمادگی در خور با این موضوع را در نظر گرفته است؛ زیرا گزینش رهبران و افراد با نفوذ برای مذاکرات صلح از طریق دولت افغانستان، به‌منظور تشریک ساختن پروسۀ صلح با مردم افغانستان است. حکومت وحدت ملی تمامی تلاش خویش را معطوف به این امر نموده‌است که در همه عرصه‌ها مردم افغانستان حتی از طریق نمایندگان محلی و رهبران با نفوذ خویش حضور تعیین کننده داشته باشد. اما آنچه که تاکنون سبب شده است مردم در ماجرای صلح در حاشیه باشد، مقاومت طالبان در برابر حکومت وحدت ملی است. طالبان گروه و افراد نا شناخته نیست. چند سال زمام امور کشور به‌دست آنها قرار داشته و اعمال و رفتار آنان به یاد هریکی از افغانان نقش بسته است. سلاخی‌ها،سنگسارها، قتل عام‌ها و در کل جنایت‌های طالبان هرگز از یاد هیچ‌یکی از افغانها محو نمی‌شوند. در اینجا نیز نظر به سابقه‌ی فکری و ایدئولوژیکی طالبان، می‌توان به راحتی پی بُرد که آن‌ها علی‌الرغم اینکه ظاهر شان را آراسته کرده‌اند و با انگلیسی روان صحبت می‌نمایند، اما هم‌چنان طالبانِ باقی مانده که به رأی و نظر مردم اهمیت نمی‌دهند و همه‌چیز را از عینک تیره‌ و تاریک خویش بررسی می‌کنند. گمان می‌رود بهتر است که تمامی گروه‌ها و کشورهای سهیم در پروسۀ صلح افغانستان دقت کنند که صلح بدون رأی و نظر مردم افغانستان صلح پایدار نخواهد بود. باید توجه داشته باشیم که در نهایت همه چیز به افغانستان و مردم افغانستان ختم می شود تا زمانی که خواست مردم در پروسه صلح لحاظ نشود، آن صلح، یک پروسه ناکام خواهد بود.  هر آنچه تصمیم گرفته می شود و یا ساخته می‌شود؛ باید به دست مردم ساخته شود.