منبع: نشنال انترست
نويسنده: آدام وينشتين
برگردان: خيرمحمد مقدسي
----------------------
ماه گذشته‌ میلادی رئیس جمهور امریکا خروج تمامی سربازان امریکایی از سوریه را اعلام کرد و وعده داد که امریکا را از جنگ‌هایی که در خاورمیانه جریان دارد و این کشور درگیر آن است بیرون می‌کند و هم‌چنین او برنامه خروج نیروهای امریکایی از افغانستان را نیز اعلام کرد. در حال حال حاضر 14 هزار نیروی امریکایی در افغانستان حضور دارد که انتظار می‌رود حدود 7 هزار نیروی امریکایی زودتر از خواست پنتاگون به خانه‌های شان برگردند.
این تصمیم در حالی که موضع دولت افغانستان را در مذاکرات صلح با طالبان ضعیف می‌کند، اما اشرف غنی، رئیس جمهور افغانستان ادعا کرد که خروج این تعداد نیروی امریکایی از افغانستان بر امنیت این کشور تأثیر نخواهد گذاشت. هم‌چنین جنرال‌های نظامی افغانستان با این ارزیابی موافق نبودند؛ آن‌ها به این باور اند که این تصمیم ایالات متحده امریکا به عنوان شکست جنگ درازمدت این کشور در افغانستان تلقی خواهد شد. و هم‌چنین طالبان نیز خروج نیروهای امریکایی از افغانستان را به مثابه پیروزی شان در جنگ 17 ساله افغانستان تلقی می‌کند. این گروه با شعارهای پیروزی به این تصمیم ترامپ واکنش نشان دادند.
در هر صورت، تصمیم ترامپ برای خروج از افغانستان باید مسئولانه و سنجیده شده باشد و این اطمینان را بدهد که شرایط امنیتی در افغانستان پس از خروج امریکا خراب‌تر نمی‌شود و فداکاری‌های هفده سال گذشته در این کشور از بین نمی‌رود.
شماری از تحلیل‌گران، که به دنبال یک راه حل سریع برای خروج و یا ماندن امریکایی‌ها از افغانستان است پیشنهاد کرده‌اند که امریکا باید استراتژی را که در عراق پس از سال 2011 میلادی عملی کرد در افغانستان نیز عملی کند؛ اما عملی کردن این استراتژی در افغانستان درست نیست. امریکایی‌ها باید از عملکرد شان در عراق درس بگیرد تا فاجعه‌ای که در عراق اتفاق افتاد در افغانستان تکرار نشود.
عراق پس از سال 2011
کارشناسان نظامی امریکا به راحتی می‌پذیرند که استراتژی آن‌ها درعراق از سال 2003 تا 2011 کار نکرد. امریکا در حالی که در شکست دادن شورشیان در عراق موفق بود، اما برای این کشور تأسیسات امنیتی مستحکم ایجاد نکرد که پس از خروج نیروهای ایالات متحده نیروهای امنیتی این کشور برعلیه ظهور دوباره گروه‌های تروریستی و شورشی از آن استفاده کند. عراق با فساد، فقدان آموزش، انتخاب رهبر ضعیف و انتصاب واحدهای فرقه‌ای به شهرهای مانند موصل به طور قابل توجهی توانایی خود را از دست داد. زمانی که نیروهای ارتش و نیروهای عراقی میدان جنگ را به گروه ایدئولوژیک رها کرد تبدیل به یگ گروه تروریستی و خشن شد که از متن آن گروه تروریستی داعش ظهور کرد.
با این حال نیروهای عراقی با تلاش‌هایش و با کمک‌های شبه نظامیان کردی و شیعی، تا سال 2017، اعلام کرد که داعش را شکست داده است و این گروه تنها تبدیل به گروه تروریستی محلی شده است که تنها در مناطق دوردست فعالیت دارد.
در حالی که عوامل زیادی در پیروزی عراق نقش داشت، اما سه عامل در این پیروزی نقش برجسته تری دارد.
 نخست؛ زمانی که ارتش عراق قادر به متوقف کردن داعش نبود و سیاستمداران هیچ پاسخی نداشتند، روحانیان وارد عمل شدند. علمای مذهبی عراق فتواهایی را برای مردان جوان برای افزایش و پیوستن به شبه نظامیان صادر کرد. ایران نیز آماده کمک بود و ترجیح داد حمایت از شبه نظامیان را به عنوان وسیله‌ای برای جلوگیری از بی‌ثباتی در مرزهای خود روی دست بگیرد. ارتش عراق با کمک شبه نظامیان کرد و شیعه شهرها را یکی پی دیگری از دست داعش رها کردند و میزان تلفات در این روند را نیز به شدت کاهش دادند.
دوم؛ ارتش عراق از رهبران فاسد و ضعیفی که از سوی نوری المالکی، نخست وزیر پیشین، گماشته شده بودند، پاک شد. یکی از مهم‌ترین عوامل موفقیت اولیه نیروهای عراقی علیه داعش حمایت مردمی عراق بود که بعد از خروج نیروهای امریکایی از عراق ظلم‌های زیادی را از طرف داعش متقبل شده بودند.
سوم؛ در حالی که ستیزه‌جویی داعش به خوبی مستند شده بود، به سرعت مردم را علیه آن‌ها تبدیل کرد و داعش حمایت شهروندان عراق را از دست داد.
پیروزی در عراق به معنای پیروزی در افغانستان نیست
هیچ یک از شرایط لازم برای موفقیت که درعراق وجود داشت در افغانستان وجود ندارد.
اول؛ هیچ نقطه‌ عطفی در افغانستان وجود ندارد که بتواند مردم را در زمان جنگ متحد نگهدارد. خدمات نظامی در افغانستان به صورت داوطلبانه است و کسانی به اردوی نظامی این کشور می‌پیوندد که مشکلات اقتصادی داشته باشد نرخ بالای بی‌سوادی(31 درصد)، بیکاری(40 درصد) و فقر(55 درصد)، از جمله چالش‌هایی است که دامن‌گیر نیروی‌های نظامی افغانستان است.
هم‌چنین عملکرد ضعیف، عدم هماهنگی و سازماندهی در بین نیروهای نظامی افغانستان قسمی که در بین نیروهای نظامی عراق وجود داشت در بین نیروهای نظامی افغانستان وجود ندارد. اما این نادرست است که بگوییم همدردی و همکاری با طالبان در مناطق دور افتاده‌ای افغانستان وجود دارد. ممکن است داعش در ابتدا توسط مردم محلی پذیرفته شده باشد؛ اما خیلی زود از طرف مردم رانده شدند. تلاش برای مقایسه عراق با افغانستان مملو از خطر و احتمالا ناموفق است.
پس از خروج ایالات متحده از عراق در سال 2011، این کشور را ایالات متحده نادیده گرفت که برایند آن ظهور گروه تروریستی داعش بود که این کشور را تبدیل به میدان نبردهای سخت و ویران کننده کرد.
مجموعه‌ای از شورشیان ایدئولوژیک که توانستند یک نیروی مجهز را در خاورمیانه راه‌اندازی کند نتوانست در برابر نیروهای منسجم عراقی مقاومت کنند. نیروهای نظامی و شبه نظامیان عراقی، علی‌رغم برتری تکنولوژیکی وسیع، از جمله صدها تانک M1 و ده‌ها جنگنده‌های اف 16 صدها هزار تن از نیروهای نظامی عراق، در میدان نبرد علیه داعش همه توجه‌ها را به سوی خود جلب کرد.
ایالات متحده باید با افغانستان متعهد باشد. خروج نیروهای امریکایی از افغانستان در سال 2019 همان‌طور که ایالات متحده در سال 2011 در عراق انجام داد اشتباه است و نباید شرایط جنگی و امنیتی این دو کشور را باهم مقایسه کرد.
امر ضروری برای افغانستان همان چیزی است که پروفیسور الیوت کوهن در سال 2003 در مقاله‌ای تحت عنوان"اگر ما شتاب‌زده ترک کنیم"، در رابطه با عراق نوشته بود. او در مقاله خود چنین گفته بود: «اگر ما عراق را شتاب‌زده ترک کنیم قیمتی که برای آن پرداخت کنیم خطرناک خواهد بود.» و ما بعد از چند سال نتیجه پیش‌بینی او را درعراق مشاهده کردیم و دیگر هیچ کس بار نتیجه‌ سنگین که در عراق اتفاق افتاد به دوش نمی‌کشد. برنامه‌ریزان امریکایی و ناتو باید باهم کار کنند و گزینه‌های غیر از خروج نیروهای امریکایی را بررسی کنند. گزینه‌های زیادی وجود دارد، اما بازتاب استراتژی عراق در افغانستان کاملا اشتباه است.